Om te delen moet een cel het ‘warburgmetabolisme’ vertonen. Er wordt meer glucose en glutamine opgenomen, de intracellulaire pH en het natriumgehalte gaan omhoog, de cel beschermt zich intensiever tegen oxidatieve stress en scheidt lactaat uit. Otto Warburg ontdekte zijn warburgeffect bij kanker. Logischerwijs, maar incorrect, dacht hij dat de mitochondriën van kankercellen disfunctioneren. Later bleek het warburgeffect een eigenschap van alle delende cellen. Hierbij worden de metabole wegen die we kennen uit de leerboeken ‘ge-reprogrammeerd’. De intensiteit waarmee de glycolyse, citroenzuurcyclus en de oxidatieve fosforylering worden doorlopen verandert en de cel maakt uit één molecuul glucose niet 36 maar slechts 2 moleculen ATP. Het metabolisme is gericht op het maken van biomassa voor nieuwe cellen, niet op het genereren van de energie die nodig is voor het functioneren van een gedifferentieerde (post-mitotische) eindcel, en zoals dat in de leerboeken staat. Het warburgeffect duikt nu op als een rode draad door ogenschijnlijk uiteenlopende degeneratieve ziektes. De geschiedenis herhaalt zich want de mitochondriën krijgen weer de schuld. Wat heeft kanker gemeen met hart- en nierfalen, epilepsie, neurodegeneratieve ziektes zoals alzheimer en parkinson, het chronische-vermoeidheidssyndroom en een virusinfect? Het antwoord is: verouderde (senescente) cellen.