Mestcellen, voor het eerst beschreven door Paul Ehrlich in 1876, zijn vooral berucht vanwege hun rol bij IgE-gemedieerde (type 1, directe type) allergieën. Mede door gebruik te maken van (genetisch) mestcel-deficiënte proefdieren zijn wetenschappers de laatste jaren veel te weten gekomen over de invloed van mestcellen op gezondheid en ziekte.^1,2 Niet alleen blijken mestcellen een prominente rol te spelen bij allergieën, maar ook bij onder meer atherosclerose, trombose, aorta aneurysma, ischemie-reperfusieschade, onvruchtbaarheid bij mannen, auto-immuunziekten (waaronder reumatoïde artritis en multiple sclerose), PDS (prikkelbaredarmsyndroom), blaaspijnsyndroom (interstitiële cystitis), ALS (amyotrofische lateraalsclerose), obesitas en diabetes mellitus.^1-3 Bij deze aandoeningen is het stabiliseren van mestcellen en/of het remmen van de activiteit van mestcelmediatoren zoals histamine een nieuw aangrijpingspunt voor therapie. Natuurlijke mestcel stabilisatoren zijn onder meer curcumine, L-theanine, bioflavonoïden (waaronder quercetine, luteoline, apigenine), palmitoylethanolamide, pycnogenol, omega-3-vetzuren en diverse kruiden.