In
Nederland is de kloof tussen reguliere en complementaire
geneeskunde nog steeds groot. De laatste jaren wordt het
onderscheid tussen regulier en complementair nog eens versterkt
door de beperkende maatregelen die zorgverzekeraars en de
overheid aan het complementaire veld opleggen. Vele duizenden
Nederlanders weten allang hun weg te vinden in het brede aanbod
van reguliere en complementaire geneeskunde. Zij kiezen soms voor
het een en dan weer voor het ander, al naar gelang hun behoefte
en klachten. Ondertussen stelt de overheid zich nog steeds
conservatief en zelfs meer en meer afwijzend op. Haalt de
dagelijkse praktijk de houding van de overheid in? En hoe kunnen
we de boodschap, namelijk ‘waar is de patiënt het meest bij
gebaat’, overbrengen?